Το πολιτικό σκηνικό, μετά τη ΔΕΘ, πήρε φωτιά με «εκ προθέσεως εμπρηστές» τον πρωθυπουργό και τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης, οι οποίοι επιδιώκουν να μετατρέψουν την επερχόμενη εκλογική αναμέτρηση σε παράσταση με δύο πρωταγωνιστές. Και ο στόχος τους φανερώνεται όταν αφαιρέσει κανείς από τις ομιλίες τους τις τετριμμένες υποσχέσεις και τις πολυειπομένες δεσμεύσεις τους.

Τι απομένει; Η αγωνία τους για την κυριαρχία στον μεσαίο χώρο του πολιτικού χάρτη. Το άγχος τους να κερδίσουν τους ψηφοφόρους του Κέντρου, να φιλοτεχνήσουν μια νέα εικόνα, στρογγυλή και χωρίς αιχμές, να «χτίσουν» ένα νέο προφίλ πολιτικού αρχηγού που ξεπερνά τα στενά κομματικά όρια και γίνεται αποδεκτός από μεγαλύτερο ακροατήριο.

Οι πολιτικοί αρχηγοί στη Θεσσαλονίκη έκαναν το κομματικό τους καθήκον! Μόχθησαν για να κυριαρχήσουν στην πολιτική πασαρέλα. Κατέθεσαν τον καλύτερο εαυτό τους για να θολώσουν τα νερά «κλείνοντας το μάτι» και προς δεξιά και προς αριστερά. Μοίρασαν αμέτρητα «ΘΑ» επιζητώντας το χειροκρότημα. Και το κέρδισαν, μόνο που δεν ήταν των πολιτών, αλλά των γνωστών κλακαδόρων που επιστρατεύονται σε παρόμοιες περιστάσεις. Οταν, όμως, κατάλαβαν ότι τα οφέλη από την παράσταση ήταν πενιχρά, ανέθεσαν σε κομματικούς επιτελείς, μυστικοσύμβουλους και στα «εξαπτέρυγα» να αλλάξουν την ατζέντα. Να πυροδοτήσουν το κλίμα, να πολώσουν και να αποσπάσουν την προσοχή των πολιτών από τα προβλήματα που βιώνουν καθημερινά και τα οποία υποβαθμίζουν τη ζωή τους.

Αποτέλεσμα; Η κυριαρχία της πολιτικής καταχνιάς, για την επικράτηση της οποίας προσφέρθηκαν και αγωνίστηκαν, δυστυχώς, και δημοσιογράφοι, οι οποίοι ξέχασαν τον ρόλο τους και δέχθηκαν να «δεθούν» σε κομματικά άρματα με στόχο να παραπλανήσουν και να αποσυντονίσουν την κοινωνία.

Τι έχει μείνει από όλο αυτό το παρακμιακό πανηγυράκι;

Πρώτον, η αγωνία των πολιτικών να πείσουν τους ψηφοφόρους ότι δεν είναι αυτοί που ήξεραν. Οτι άλλαξαν. Οτι μετακινήθηκαν από τις γνωστές, σκληρές κομματικές γραμμές. Οτι μεταλλάχθηκαν πολιτικά!

Δεύτερον, το άγχος τους για επικράτηση στην εκλογική αναμέτρηση και για την κατάληψη της εξουσίας.

Τρίτον, η επιστράτευση όλων των προσφερόμενων δυνάμεων για να χτυπηθεί ο αντίπαλος με θεμιτά και αθέμιτα μέσα.

Τέταρτον, η απογοήτευση της κοινωνίας για το νοσηρό πολιτικό περιβάλλον που δημιουργείται και για την κατώτερη των προσδοκιών και περιστάσεων παρουσία των πολιτικών, οι οποίοι με λόγια και πράξεις διχάζουν αντί να ενώνουν.

Οι πολιτικοί -και κυρίως οι δύο βασικοί πρωταγωνιστές- απέδειξαν ότι προτεραιότητά τους δεν είναι η σωτηρία της χώρας και το μέλλον των πολιτών, αλλά η νίκη στην κάλπη και η καρέκλα. Οπως, επίσης, ότι δεν διαθέτουν πολιτική πρόταση για έξοδο από τον σκοτεινό λαβύρινθο όπου οδήγησαν έναν ολόκληρο λαό οι προκάτοχοί τους και οι δανειστές. Οτι δεν έχουν ούτε μια πειστική λέξη να πουν στους ανέργους, στους εξαθλιωμένους και στους εξαντλημένους πολίτες από την πολύχρονη λιτότητα. Οτι δεν γνωρίζουν τον τρόπο για να φέρουν την πολυπόθητη και πολυδιαφημιζόμενη ανάπτυξη. Και αντί να στρωθούν στη δουλειά και να «στύψουν» το μυαλό τους για να βρουν βιώσιμες και δίκαιες λύσεις για τα προβλήματα που «πνίγουν» τους πολίτες, ασχολούνται με την «παραπολιτική» για να κερδίσουν τις εντυπώσεις. Αντί να κοπιάσουν για την ευημερία της κοινωνίας, αγωνίζονται για την πολιτική εξόντωση του αντιπάλου.

Η χώρα, για να βγει από τις συμπληγάδες, χρειάζεται σχέδιο και στρατηγική. Εχει ανάγκη από ρεαλιστές πολιτικούς, οι οποίοι θα θυσιάζουν το «εγώ» για το «εμείς» όχι στα λόγια αλλά στην πράξη, που θα προσπαθούν να πείσουν τους ψηφοφόρους με τις ιδέες και το πρόγραμμά τους και όχι παραπλανώντας τους με ακραίες και επικίνδυνες κραυγές. Εχει ανάγκη από ηγέτες που θα κινούνται με τόλμη και αποφασιστικότητα μπροστά από τα φώτα και όχι στα σκοτεινά παρασκήνια.

Χρειάζεται πολιτικούς που δεν θα ξεχνούν ότι ο λαός διαθέτει και γνώση και κρίση και μνήμη, κάτι που αποδεικνύουν και οι πρόσφατες δημοσκοπήσεις, στις οποίες καταγράφηκε ότι έξι στους δέκα πολίτες δεν πιστεύουν ότι θα υλοποιηθούν οι εξαγγελίες του πρωθυπουργού και του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Δηλαδή, έξι στους δέκα πέταξαν στα σκουπίδια τις υποσχέσεις και τα «ΘΑ» των μονομάχων της πολιτικής αρένας. Και αυτό ας το λάβουν σοβαρά υπόψη τους οι πολιτικοί μας και ας αλλάξουν τακτική, γιατί όλες οι εποχές δεν είναι ίδιες και οι κίνδυνοι της διολίσθησης προς τα άκρα παραμονεύουν!